Jak możemy oczekiwać czegokolwiek
Kiedy jesteśmy uwiązani w grze zasad
(Zabijasz dla siebie czy dla twojego zbawcy?)
Wszystko zostało już wcześniej zaplanowane
Możesz pomalować mnie na dowolny kolor
A ja będę Twoim klaunem.
O nie, nie, nie! Kiedy otworzyłem dzisiaj oczy czułem, że będzie podle. (Uśmiechaj się! Udawaj, że jest dobrze!) Wypiłem kubek kawy, krew w żyłach zaczęła pulsować. Ludzie, nie mówcie dziś do mnie dużo, mam tyle pracy papierkowej+umysłowej, że moja głowa może nie wystarczyć.
Siedem diabłów pod moim łóżkiem,
Siedem diabłów w mojej głowie,
Woda święcona nie pomoże.
Fiolet pod oczami, zapalniczka, i bordowe Davidoff’y. Tak zwykle zaczynam każdego dnia. W tle słyszę kłótnie. Toksyczne, jakby zapominali, że my wszyscy jesteśmy tacy sami. Rodzina ponoć miała być tym oparciem w życiu młodych.
Jesteśmy zwierzętami żyjącymi na polu walki. Tak nas nauczyli.
Nawet kiedy obudzę się z czystym od paraliżu umysłem, oni dobrze mi przypomną, że tak nie mogę. Wiecie co jest żałosne? Brak jakiejkolwiek SKRUCHY i odrobiny ZROZUMIENIA. To te pieprzone dwa słowa klucze. O których my wszyscy zwykle zapominamy. Rozliczymy każdego z każdego błędu i potyczki – aby poczuć się lepiej.
Czekam na usamodzielnienie.
Minął miesiąc wstawania o piątej rano. Wreszcie. Moje czarne plamy pod oczami może się trochę zmniejszą. Wyglądam jakbym był kochankiem używek. Przemęczenie i znużenie życiem. Piątek trzynastego pechowy specjalnie nie był. Odlatuje już głową pełną myśli w drugi świat.
Mam ogromne chęci napisać coś większego. W twardej oprawie. Zaczynam nowy rozdział. Zapominam. Wybaczam. Zmieniam (się?).
XXX
Jestem taki ciężki kiedy zostawiam w sobie te słowa, które zawsze chciałem powiedzieć wystarczająco głośno.
Jest taki moment w życiu w którym nie chce mówić nic, co mogłoby się odegrać na mnie mocniej.
Bo rasa ludzka lubi być złośliwa na czystą prawdę.
Od jutra do następnego piątku zapowiada się bardzo męczący fizycznie dla mnie okres. Nie mam na to sił. Psychicznych również. Może być słabo. Nie chcę.
Ostatnio jestem przepracowany. Budzę się każdego dnia o piątej i zastanawiam się dlaczego. Kiedy nie mogę znaleźć żadnego sensownego powodu, drzemka w budziku uruchamia się po raz piętnasty. To ten znak, że trzeba dalej żyć w tej grze złudzeń. Nic tak nie psuje człowieka jak zranione serce i poczucie bycia manipulowanym. Żyjemy w stadzie silniejszych i słabszych. Oni mają nad nami władzę. Zawistne uśmiechy tego nie zmienią.
Chciałbym pojechać po cichutku,
Bez tych pytań i żalu,
Świeżą duszą zdominować swoje ciało,
I doprowadzić do zabójstwa,
Starego ja.
To jest dar
Kiedy dajesz mentalne dużo
Ale to nadal dla nich za mało
Kiedy smycz ogranicza Twój ruch
I żaden nóż jej nie złamie
To jest przekleństwo
Mamy je od urodzenia
Rzucamy zaklęcia na innych
Potem je zdejmujemy jakby były niczym
Nie zaufam
Mój wdzięk przepada
Wypadam z blasku nagród
Wpadam w pętlę kar
To jest dar
Twoja opinia straciła słodkawy smak
Jesteś jak reszta
Przyjaciele
Patrzący na swoją dupę
Jakby była pokryta zlotem
To nasze przekleństwo.
Witajcie ptysie z powrotem na moim blogu.
Naprawiam, psuje, naprawiam i psuję znów. Znacie to uczucie? Na pewno znacie. Jak mówicie, że nie znacie, to nie przyznajecie się. Nie piszę tu, bo zbytnio nie mam jak.. Dzisiaj ponoć szczęśliwy dzień, jedenasty. A ulice szare, puste, bez życia.
Mam takie dziwne uczucie, że ja już nie żyję.. przemijam z dnia na dzień, czasem z uśmiechem, czasem bez. Czasem z łzą w oku.. To takie smutne, że facet potrafi być tak słabą osobą. Gdzie te wszystkie stereotypy we mnie. No gdzie?
Tu jest pokój, w którym światło cię nie znajdzie
Trzymając się za ręce, gdy mury się zawalają
Kiedy to zrobią, będę tuż za tobą
Oni lubią mówić że jestem pełny niezrozumienia i złości. Brudna dusza pełna niezeszytych ran. Braki z dzieciństwa. Wielki bałagan. Ten śmietnik może być czymś artystycznym. Daje mu czas. Wierzę.
Wtapiasz się w tłum, puszczasz nieszczere uśmiechy, ludzie nas za to lubią. Ludzie lubią nas kiedy mówimy tak jak oni chcą. Nie mogę mówić do Ciebie ani Twoich przyjaciół. Zawsze byłem przerażony że najmniejsze rzeczy zgniotą mnie niżej niż ziemia. Ale nastąpiły czasy w których zmiany są konieczne. Kiedy oni się uczą, że mówisz co myślisz, z czasem zdobywasz szacunek.
Niepozorne twarze, myśli pełne żalu. Nigdy nie czułem się inaczej. Zawsze ból wypełniał moją duszę, nawet gdy widzieli uśmiech na mojej twarzy. Możemy nazwać to grą, dla mnie to sposób życia. Rzeczy się zmieniają.
Moje serce kocha ludzi niedobrych. Niedobre rzeczy. Znajduje w źle czasem też i dobro. Docenia nietuzinkowość.
Ciemno trochę 